شیوع افسردگی در بیماران قطع عضو و رابطه آن با متغیّرهای جمعیت شناختی

  مقدمه: از دیدگاه توانبخشی، قطع عضو نوعی نقص محسوب شده که نتیجه و پیامد آن،‌ ایجاد ناتوانی در فرد بوده و بروز مشکلات اجتماعی-روانی را به دنبال خواهدداشت. مطالعه حاضر با هدف بررسی شیوع افسردگی در بیماران قطع عضو و رابطه آن با متغیّرهای جمعیت‌شناختی انجام شده‌است.   مواد و روش‌ها: این پژوهش از نوع توصیفی-تحلیلی بوده و به شیوه مقطعی انجام پذیرفته‌است. در این مطالعه 160 از بیماران قطع عضو مراجعه‌کننده به مرکز جامع توانبخشی جمعیّت هلال احمر جمهوری اسلامی ایران با استفاده از روش نمونه‌گیری تصادفی ساده وارد مطالعه شدند. به منظور گردآوری داده‌ها علاوه‌بر پرسشنامه متغیّرهای جمعیّت‌شناختی از پرسشنامه سنجش میزان افسردگی بک-2 و برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از نرم‌افزار آماری SPSS استفاده‌شد.   یافته‌ها: از افراد مورد پژوهش 82.5 درصد مرد و 63.8 درصد دارای همسر بودند. میانگین سن نمونه مورد پژوهش 37.5 سال (5.43=SD ) و میانگین مدت زمان قطع عضو آن‌ها 13.16 سال (7.22=SD) محاسبه شد. 74 نفر (46.25 درصد) از افراد مورد پژوهش دارای علائم افسردگی نبودند، ولی 86 نفر (53.75 درصد) از آنان به نوعی درجات مختلفی از افسردگی را تجربه کرده‌بودند. همچنین عواملی مانند وضعیت تأهل، سطح تحصیلات، اشتغال و سطح قطع عضو با این عارضه ارتباط معناداری دارند.   بحث و نتیجه‌گیری : براساس یافته‌ها، 53.75 درصد از افراد مورد مطالعه با مسئله افسردگی درگیر بوده و به درجات مختلفی از آن ‌گرفتارند. با توجه به وجود میزان قابل ملاحظه‌ای از علائم افسردگی در جامعه مورد مطالعه و اهمیت موضوع حمایت‌های اجتماعی در رویکردهای نوین توانبخشی، پیشنهاد می‌شود برخی برنامه‌های آموزشی سودمند و کارگاه‌های مهارتی جهت کاهش افسردگی این قشر از بیماران برگزارگردد.